Setiap ayah dan ibu mengharapkan kejayaan anak-anak mereka. Kalau 9 orang anak-anak mereka, 9 lah. Tiada satupun yang terkecuali. Kejayaan yang diimpikan ialah kejayaan kedua-duanya, ukhrawi dan duniawi.
Ayah dan ibu tidak berpeluang untuk bersekolah seperti sekolah anak-anak. Kalau adapun pada waktu itu, datuk dan nenek kamu tidak mampu untuk menghantar kami ke sana. Tetapi aku merasakan datuk nenek kamu sekurang-kurangnya mampu membuat pertimbangan diantara Sekolah Rendah Kebangsaan yang ada di kampungku dan Sekolah Rendah Jenis Kebangsaan Inggeris di kampung sebelah. Aku bersekolah di kampung sebelah, yang mana keputusan Peperiksaan Penilaian Darjah 5 lebih baik dari sekolah kampungku sejak dahulu lagi.
Pada masa itu, Sekolah Arab atau sekolah aliran agama kurang mendapat tempat di hati masyarakat.
Dulu tiada UPSR. Yang ada cuma Peperiksaan Penilaian Darjah 5. Semasa di Darjah 5 kita dinilai dan jika mempunyai kelayakan (mendapat keputusan 5A) kita akan memasuki sekolah-sekolah berasrama penuh di Tingkatan 1 nanti.
Tidak sedikit keringat, tenaga, idea, wang ringgit untuk membangunkan sekolah kita. Pengorbanan wang ringgit dengan nilaian jutaan ringgit telah banyak disumbangkan terutama oleh pakcik-pakcik generasi awal dahulu. Dan saban tahun kita melakukan Malam Badar bagi mendapatkan sumbangan untuk penambahbaikan sekolah.
Ayah dan ibu semestinya mahukan anak-anak mereka meneruskan misi dakwah, mengajak manusia kearah kebaikan dan meninggalkan kebatilan. Keseronokan lebih terasa sekiranya, kita sekeluarga berada dalam satu jamaah yang sama.
Itulah impian dan harapan ayah dan ibu yang berjamaah...
No comments:
Post a Comment